Door: Stefan Schrama, studentredacteur
"Van die reizigers, je kent ze wel, die bij de informatiebalie gaan staan bij de gate. Ze maken van fronsen een olympische sport en hebben meer papierwerk bij dan het hele testament bevat. Ja, het nieuwe én het oude."
Wat doe ik dan fout, of juist goed? Hoe kan het dat ik geen frons-kampioen ben, die de baliejuffrouw lastig valt die slechts sinds twee dagen stagiaire is bij KLM (omdat haar dat leuk leek). Hoe kan het dat ik geen drukkerij heb hoeven leegroven om maar de juiste papieren te hebben? In elk geval is het een geruststelling (of juist niet) te weten dat er veel Hollanders aan boord zitten. De rij staat natuurlijk al tot aan de toiletten om maar zo snel mogelijk het vliegtuig in te kunnen.
De blond opgestoken kapsels waarbij de föhn en krulspelden in het starterspakket zitten. Een rook van warmte stoomt langzaam weg vergezeld door de onmisbare Wella haarlak-stank. De grijze duiven die met hun pensioen hebben besloten 'wereldreiziger' te worden. Heerlijk kneuterig eigenlijk. De reispaspoorten met bloemetjesprint en de trolleys die gemarkeerd zijn met alle mogelijke gegevens. Stel je voor dat je je eigen naam vergeet, of dat je handbagage op sporadische wijze besluit zelf op reis te gaan zonder toestemming. Ik zou er een boek over moeten schrijven: Op reis als Hollandse Gerda. Mocht het de nieuwe bestseller worden, dan doe ik even een J.K. Rowlinkje en maak er een 8-delige reeks van.
We kunnen er om lachen, al zijn we zelf geen haar beter natuurlijk. Waar ik een olympische sport van maak is het thema ongemakkelijkheden. Waarbij Thea Thermoskan haar zaken op orde heeft zeg ik "fijne reis" tegen een grondstewardess, nadat zij mij dit wenst. Dat hebben we allemaal wel eens. En terwijl Hans Hoogtevrees al dubbel en dwars op rij 11 zit, zijn geluksnummer, moet ik proberen om mijn eigen hutkoffer in de bagagerekken te proppen. We storen ons aan die grote 'handbagage'-koffers, maar vinden het zelf ook fijn om voor geen extra stuiver minimaal drie outfits mee te nemen. Proppen, want passen zal het.
We proberen onze reizende lotgenoten in te schatten. Wie krijgt deze vlucht de prijs voor grootste droplul, en welk kind mag zijn of haar geschreeuw vergelijken met de föhn van Hermelijn Haarlak. Een analyse van potentieel gevaar, irritatie of juist een fijn gesprek. Er zit niets tussenin. Je hebt geen doorsnee reiziger. Ze zijn fijn, beleefd en kalm of opgefokt, chaotisch en luid. Nu moet ik zeggen, op een vlucht naar Scandinavië verwacht je weinig ellende. Het beeld dat ik heb bij de gemiddelde Zweed is modern en vriendelijk. Maar je weet het nooit, je zit natuurlijk aan boord met drie dozijn Hollanders en wat verdwaalde andere nationaliteiten.
Ik heb mijn hart weer gelucht en op mijn nek een Diorluchtje gedaan dat ver buiten mijn portemonnee gaat. Aan de overkant van het gangpad zit Rita Reisangst de laatste pilletjes naar binnen te werken. "Rij 10, gevonden!" zei Rita toen ze neerplofte. Alsof het niet zou bestaan, en ze zich gedurende de vlucht op het gangpad had moeten bevinden. Ik ben ergens wel blij voor haar. Wat moet het een geruststelling zijn.
'Ping', en de stoelriemen slaan een orkest. Rosa Roodhaar (Cluedo reference, maar dan Rosa Roodhart) is de purser en ze straalt zelfverzekerdheid uit. Kreukvrij is haar outfit, dat zou mijn moeder ook opgevallen zijn. Nu kan mam goed strijken, maar Rosa heeft daar dan weer een olympische sport van gemaakt. We zijn allemaal net atleten - van binnen.
Ik heb het 'geluk' dat Saartje Schreeuwmonster op rij 12 is gaan zitten, het getal dubbel aan haar leeftijd. Voor mij is dat het teken om de koptelefoon op te doen en te genieten van mijn zeven persoonlijkheden omvattende muzieksmaak.
Volg Stefan op LinkedIn.